WIEŚ na północno-zachodnim skraju powiatu, w pobliżu wału przeciwpowodziowego. Z roku 1294 pochodzi pierwsza wzmianka o tej miejscowości, informująca, że graniczy ona z dobrami biskupa pomezańskiego. W średniowieczu wieś była własnością krzyżacką i wchodziła w skład komturstwa grudziądzkiego. Zniszczona podczas wojny polsko-krzyżackiej w 1414 roku, po wojnie trzynastoletniej stała się własnością króla polskiego.

 
Świątynia pw. św. Jana Chrzciciela

 
Jak podają źródła, samodzielna parafia istniała w Wielkim Wełczu już w średniowieczu, chociaż   trudno ustalić datę jej powstania. Niektórzy badacze wskazują, że mogła ona powstać na przełomie XIII i XIV wieku, a więc niebawem po założeniu wsi, i wchodziła w skład diecezji pomezańskiej. Rozwój protestantyzmu na tych terenach spowodował likwidację tej diecezji, a parafia wcielona została do diecezji chełmińskiej. Od 1614 roku świątynia w Wielkim Wełczu stała się filialną w parafii w Mokrem, co może świadczyć o zniszczeniu i wyludnieniu wsi po wojnach szwedzkich.
Świątynia murowana z cegły, otynkowana, nieorientowana. We wnętrzu warto zobaczyć ołtarz zbudowany w 1737 roku i pochodzącą z tego samego okresu ambonę. Godna uwagi jest też pochodząca z l. polowy XVII w. rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego.