Jak to już jest w naszym zwyczaju, w trakcie  jednego wypadu rodzi się pomysł kolejnego. I tak troje z nas podczas już kończącej się sobotniej wyprawy nad Jezioro Kuchnia, postanawia w poniedziałek "popedałować" do Świecia.
 
Na miejscu zbiórki przyłącza się jeszcze jeden uczestnik, który jedzie z nami całą trasę i jeden który nas odprowadza. Tak w składzie  czterech + jednana ruszamy o godz. 16.00 spod parkowego samolotu w stronę mostu. Za mostem kierujemy się na lewo i świeżo odnawianą  drogą  asfaltową (niestety nie w całości) "pomykamy" prosto na Sartowice. Pogoda w sam raz na wycieczkę - nie za gorąco, lekki wiaterek i niebo pokryte kłębiastymi chmurkami, które zabawiają się ze słońcem w  chowanego. Po drodze mijamy okoliczne wioski, gdzie w przydomowych ogródkach widać krzątających się gospodarzy, pielących kwiatowe rabatki i grządki. Delikatny warkot silnika kosiarki trochę nas zniesmacza, że to nie kosa poszła w ruch - no ale cóż - postęp techniki wygrywa. Przy  popołudniowej kawie widać siedzących domowników w patio. Zapach świeżo skoszonej trawy  sprawia, iż  odczuwamy pełnię lata i wakacji jakie się właśnie zaczęły. Zadbane ogródki przydomowe jak i odnowione elewacje sprawiają, że jest bardzo kolorowo i wesoło. Droga do tej pory jest prosta i mało męcząca, ale tuż przed Sartowicami zaczyna się podjazd pod górę, która nie jest może stroma, ale trochę metrów ma. Postanawiamy  zrobić małe kółko i drogą terenową z dala od głównej - kierujemy się na  Czaple. Trasa wiedzie przez niewielki  las, w którym  czuć zapach  świeżo  ściętych drzew. Na polach widać dojrzewające łany zbóż,  których kłosy nam się kłaniają w powiewie lekkiego  wiaterku. Ubity grunt sprawia, że jedzie się dobrze. No i tak docieramy do miasteczka.  Wjeżdżamy  brukowaną ulicą  Wojska Polskiego i kierujemy się na Rynek. Na Rynku, a  właściwie Ryneczku są dwie bliźniacze fontanny, z których  dosłownie wylewa się woda i spływa do specjalnej kratki. Robi to na nas ogromne  wrażenie - szczególnie na dwóch uczestnikach , którzy nie mogą się oprzeć pokusie  szaleństwa  opryskania się wzajemnie wodą. Są również i tzw.  ogródki w których można coś zjeść i napić się kawy (i nie tylko). Przyozdobione  są  smukłymi tujami  i  zwisającymi  surfiniami , które  kłębiasto opływają doniczki swymi bogato ukwieconymi pędami. Miasteczko jest naprawdę czyste i zadbane. Widać, że władzom i mieszkańcom zależy na estetyce.  Po małym odpoczynku i posiłku  ruszamy w stronę Zamku. Przejeżdżamy przez  wąskie  uliczki  i wjeżdżamy na ścieżkę,  która  ułożona jest na wale przy Wdzie. Na początku ścieżki widać już wieżę zamkową. Zamek  jest  jedynym  wodnym zamkiem w Zakonnych Prusach, który jest przykładem średniowiecznej architektury obronnej  XIV wieku. Wjeżdżamy na dziedziniec  - nie jest  on  kamienny lecz po prostu porośnięty trawą. Po środku  są  ustawione  w  kształt okręgu ławy, a w centrum  miejsce na rozpalenie ogniska. Przed wjazdem na dziedziniec po prawej  jest bar  i camping,  więc można tu również i przenocować.  Noc  spędzona w pobliżu Zamku, który w poświacie płomieni rozpalonego ogniska może przyprawić nas o dreszczyk  emocji  jak  i o lęk przed duchami, jakie niewątpliwie snują się po jego komnatach. Schodząc schodkami w dół możemy obejrzeć Zamek z pomostu na  Wdzie. Zamek nie jest zbyt okazały  i przypomina  ten  jaki  był  niegdyś w Grudziądzu.

Wsiadamy na rowery i jedziemy obejrzeć jeszcze  Kościół "Stara Fara". Wjeżdżamy na bardzo zadbany teren okalający Kościół. Można swobodnie tam  wejść  i obejść  go dookoła. Na tyłach  kościoła  jest  porośnięty gęsto bluszczem mur z którego wyłania się figura Jezusa. Kierując wzrok w lewo widzimy przepiękny i zadbany ogród, w którym dominuje zieleń drzew i krzewów w kilku odcieniach. W koronie bluszczu przy frontowej części kościoła  jest sprytnie ukryty dzwon,  w który można uderzyć i usłyszeć jego dźwięk.
 
Robi  się  już późno, więc wyruszamy w drogę powrotną. Jedziemy w stronę Chełmna, by przez most przeprawić się  na drugi brzeg Wisły. Przejeżdżając przez most ścieżką, która jest po obu stronach, naszym oczom ukazuje się położone na lekkim  wzniesieniu Chełmno. Smukłe iglice wieżyczek Chełmna wyrastające  z dachów, jakie malują się  nad  zielenią  drzew, które go otaczają, stwarzają piękną panoramę tego również zabytkowego miasteczka.
 
I tak usatysfakcjonowani  widokami i tym, że  znowu udało nam się przejechać kolejne kilometry, wracamy drogą asfaltową, jak i 2-wu kilometrową  ścieżką rowerową  w  Górnych Wymiarach do Grudziądza. W Rozgartach wjeżdżamy na wał i spojrzenie na zachód słońca, które jak zawsze nam się ukazuje (przeważnie) przy powrotach. Po wymianie uścisków dłoni  i pozdrowieniu - do następnego razu - każdy z nas  zmierza w swoim kierunku, myśląc już o następnym wypadzie.
 
Tradycyjnie  wrzucam kilka fotek  i do zobaczenia na szlaku.

            Był 1 czerwca 2012 - Dzień Dziecka. Zawsze lubiłem ten dzień. Jako mały chłopiec jeździło się darmowym tramwajem i jadło cukierki, a dorośli zawsze wówczas patrzyli na nas inaczej. Wstając rano nie sądziłem, że ten dzień może przynieść coś ciekawego, tym bardziej, że deszczowa aura za oknem nie zapowiadała niczego przyjemnego. Na szczęście po 13:00 deszcz dał sobie spokój i zza chmur nieśmiało, momentami zaczęło wychodzić słońce, co zapowiadało optymistyczne popołudnie. W mojej głowie zrodził się pomysł, by wsiąść po obiedzie na rower i ruszyć przed siebie, tam, gdzie mnie nogi poniosą. Zanim wyjdę na rower lubię spojrzeć w umawialnię na naszej GSR, lecz tym razem nie natknąłem się na żaden wpis. Za to zauważyłem, że .:Timo n:. zamieścił świetny artykuł o wyprawie rowerowej, a na końcu dodał znaczące zdanie:
 

"Koniec. Teraz, moi mili, pora byście poszli na rower!"

 
W zwyczaju mam komentować to, co przeczytałem, tak też zrobiłem tym razem, pisząc o swoich dzisiejszych planach. Niemal natychmiast odezwał się - jak zawsze czujny, jeśli chodzi o rower - Matołek z żartobliwym wyrzutem: "Tak beze mnie na rower?!". Pomyślałem uradowany - jednak nie będę jechał sam... Ustaliliśmy, że za 20 minut spotykamy się koło ul. Kalinkowej, w punkcie widokowym, skąd ruszymy dalej.
 
Gdy dotarłem na miejsce, chwilę poczekałem na Tomka, który jak zwykle kazał na siebie czekać :) co ma już we krwi. Zaopatrzony w nowy rower zaproponował trasę w stronę królowej polskich rzek. Kto jeździ z Tomkiem, ten wie, że nie ma on  w zwyczaju dokładnie omawiać trasy, co mi nawet pasuje, bo wiem, że znów poznam coś nowego :) Tak też było tego dnia. Szybko minęliśmy jakiś koncert nad Wisłą i ruszyliśmy żwawo przed siebie ... Nagle piękna betonowa droga się skończyła  i pojawiły się ogromne krzaki oraz bardzo wąska, błotnista ścieżka, w którą to oczywiście obaj beztrosko wjechaliśmy. Chwilami droga przypominała bardziej przełaj niż miłą lekką trasę, ale naiwnie sądziłem, że w końcu koszmar się skończy i trafimy w jakieś urocze miejsce. Płonne nadzieje  - z kilometra na kilometr było coraz gorzej, tak, że miejscami trzeba było schodzić z roweru.
 
Po pewnym czasie dojechaliśmy na teren wojskowy, o czym poinformowała nas tabliczka. Pomachaliśmy panu ze służb mundurowych wskazując mu kierunek naszej jazdy, tak, by nas czasem nie gonił :) i ruszyliśmy dalej. Tym razem droga wiodła pod małą górkę, między drzewami, gdzie minęliśmy niewielki strumyk, wydobywający się z jednych z fortyfikacji wojskowych i dotarliśmy do kolejnego punktu widokowego na wysokości Parsk.
 
Naszym oczom ukazał się piękny widok z góry na Wisłę i tereny tuż za nią :) Po chwili razem z Tomkiem zauważyłem jakąś wąską trasę, biegnącą tuż obok Wisły, która to prowadziła ... no właśnie, nie widzieliśmy, gdzie... ? Ponieważ Matołek znał jakiś zjazd z tej górki, ruszyłem za nim, by po chwili przeklinać, że się na to zgodziłem. Owa trasa miała dosłownie szerokość opony, na dodatek prowadziła ze stromej góry, gdzie każdy najmniejszy błąd mógł spowodować niezły lot przez krzaki. Jeśli dodacie do tego fakt, że kilka godzin wcześniej padał deszcz... to chyba łatwo się domyślić, w co się wpakowaliśmy. Po paru minutach zjazdu byliśmy na dole :) "Sukces" - pomyślałem -  "nawet mi się spodobało :]" Tyle, że trawa, która z góry wyglądała tak,  jakby  była skoszona, okazała się prawie równie wysoka jak my! A co gorsze, nie było widać żadnej ścieżki!
Mimo tego, nadal nie chciało się nam jeszcze wracać, więc postanowiliśmy ruszyć i wytyczyć w trawie własne trasy :) Jednak, im dalej, tym było trudniej: trawa się skończyła, zaczęły się krzaki, pokrzywy, konary :( miejscami trzeba było schodzić z roweru, a żadnej dróżki nadal nie widzieliśmy.
 
Po 25 minutach szukania, zrezygnowani, postanowiliśmy poświęcić własne siły, wziąć rowery na plecy i ruszyć pod górę, między ogromnymi krzakami, tak, by szybko dostać się na jakiś znajomy teren. Nie powiem, było ciężko .. ale ta radość z podchodzenia i przebycia całej trasy, gdzie z metra na metr nie wiedzieliśmy, co nas czeka .. tak bardzo mi się spodobała, że zaraziłem się trochę innym rowerowaniem. Teraz częściej będę wybierał nieznane mi drogi niż te łatwe i dobrze poznane :) Przeżycia były niesamowite! Polecam każdemu wypady z Tomkiem, bo z nim nigdy nic nie wiadomo :)

 
z rowerowym pozdrowieniem
matołek

            Każdy zna chyba to uczucie, kiedy wracając z pracy lub szkoły ogarnia go chęć poleniuchowania. Sięgamy wtedy po pilota telewizora, odpalamy komputer albo czynimy cokolwiek, byle bez większego wysiłku. A za oknem piękna jesień...
 
Jesień to wspaniała pora roku, zwłaszcza na rowerowanie. Jeśli ktoś mi powie, że jest inaczej, nie uwierzę....
 
Mamy już październik i jak na razie dopisuje idealna pogoda, i tylko dni są niestety coraz krótsze. Wypadów w teren odbyliśmy już sporo i każdy uważam za udany. Trzeba tylko mieć w sobie trochę dyscypliny, przemóc zmęczenie i wsiąść  na rower. Dalej, to już sama przyjemność... zapach jesiennego lasu, gęste dywany brązowych liści, trzaskające pod kołami żołędzie, bursztynowo-koralowe pagórki, świeżo zielone pola wschocącej oziminy i hektolitry rzeźkiego powietrza. Cóż może chcieć więcej zapalony rowerzysta?
 
Nie marnujcie popołudnia! Wsiadajcie na rowery! Nie ma z kim? Zapraszamy do UMAWIALNI. Jeśli pogoda dopisze, to może jeszcze się zobaczymy :)